جذب سطحی (adsorption) عبارت است از چسبیدن اتم‌ها، یون‌ها و یا مولکول‌های گاز، مایع یا یک جامد حل شده بر روی یک سطح. این فرآیند باعث ایجاد لایۀ نازکی از مادۀ جذب شده بر روی سطح مادۀ جذب کننده می‌شود. این فرآیند با فرآیند جذب (absorption) متفاوت است زیرا در فرآیند جذب، سیال (جذب شونده) از طریق نفوذ به جسمی مایع یا جامد (جذب کننده) حل می‌شود. در واقع، فرآیند جذب سطحی پدیده‌ای است که در سطح جسم اتفاق می‌افتد در حالی‌که فرآیند جذب، حجم ماده را درگیر می‌کند.
طبق تعریف آیوپاک (IUPAC) ، افزایش غلظت یک ماده در فصل مشترک کندانس و یک لایه از مایع یا گاز بدلیل عملکرد نیروهای سطحی را جذب سطحی می‌نامند.
توجه داشته باشید که مولکول‌های جذب شده در واقع آن‌هایی هستند که در برابر شستشو با همان حلالی که جذب آن شده‌اند، مقاومت می‌کنند. بنابراین شرایط شستشو می‌تواند باعث اصلاح نتایج اندازه‌گیری شود، مخصوصاً هنگامی که سطح انرژی تعاملی بین مولکولی پایین باشد.
همانند کشش سطحی، فرآیند جذب سطحی نیز بدلیل انرژی سطحی رخ می‌دهد. در توده‌ای از ماده، بدلیل وجود پیوندهای اتمی (که می‌توانند یونی، کووالانس یا فلزی باشند) فاصلۀ بین اتم‌ها توسط سایر اتم‌های موجود در آن ماده پر می‌شوند و این در حالی است که اتم‌های موجود در سطح مادۀ جاذب توسط دیگر اتم‌های مادۀ جذب کننده احاطه نمی‌شوند، بنابراین می‌توانند اتم‌های موجود در مواد دیگر را جذب نمایند. ماهیت دقیق پیوندها به ویژگی‌های ذرات بکار رفته در تودۀ ماده بستگی پیدا می‌کند، اما فرآیند جذب معمولاً در دستۀ جذب فیزیکی (طبقه‌بندی شده در نیروهای ضعیف واندرواسی) یا جذب شیمیایی (طبقه‌بندی شده در پیوندهای کووالانسی) قرار می‌گیرد. این فرآیند می‌تواند بدلیل جاذبۀ الکترواستاتیکی نیز رخ دهد.
برای مطالعه ادامه مطالب در مورد #جذب_سطحی می‌توانید بر روی اینجا کلیک نمایید.
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.